Założenia terapii

•  Poprawa jakości życia osoby z diagnozą i jej bliskich jest możliwa na każdym etapie choroby.
• Można ustabilizować proces choroby, a nawet wyzdrowieć, niezależnie od tego, jak bardzo jest się chorym.
• Pacjent nie ma obowiązku bycia dzielnym, twardym i odważnym.
• Osoba wspierająca potrzebuje pomocy psychologicznej i emocjonalnego wsparcia w takim samym stopniu, jak osoba z diagnozą.
• Organizm ma potencjał samoleczenia.
• To, co jest zdrowe dla jednego Pacjenta, może być niezdrowe (a nawet toksyczne) dla drugiego. Stąd: nie ma jednej zdrowej diety i jednego skutecznego sposobu na poprawę samopoczucia dla wszystkich pacjentów.
• Najbardziej pożądanymi dla zdrowienia stanami emocjonalnymi/duchowymi  są: wewnętrzny spokój, ufność, zdrowa nadzieja, wiara, ufność, wdzięczność, radość.  Osiągamy je (na przykład) podczas medytacji, głębokiej relaksacji, modlitwy, praktyki Mindfulness, ale też spaceru, tańca, gimnastyki i każdej ulubionej aktywności.
•  Choroba jest znakiem „stop”; sygnałem,  że nie podążamy w życiu w dobrym dla nas kierunku. Jest więc okazją do zmiany niezdrowych przekonań, zachowań, wartości, filozofii życia itp.  Zmiana ma być motywowana chęcią, a nie lękiem, że jeśli czegoś się nie zmieni, to stan zdrowia się pogorszy.
• Radość i wdzięczność można odczuwać w każdej codziennej czynności. Im częściej je odczuwamy, tym lepiej się czujemy, a choroba przestaje być centrum codziennego życia.